ΜΙΚΡΟ ΦΙΛΙ

Ποίηση πρέπει να ’ναι κάθε τι. Ζήτημα θανάτου ή ζωής! Να μην παίζεις το παιχνίδι αν δεν ερωτευτείς.
Κι η ζωή δυνατή σα θάνατος.
Σα να ’ναι ποίηση κι έρωτας ένα... Ένα να γίνεσαι με κάθε τι.
Ένα εκκρεμές ταλαντώνεται στο κενό της ύπαρξης,
χτυπά μια στις κορφές των βουνών, μια στα κύματα της θάλασσας.

Μην κρατιέσαι πια, σ’ αφήνουν οι δυνάμεις σου, καιρός ν’ αναδυθείς
ανάσα να πάρεις, μια, πριν βουτήξεις ξανά στο ίδιο παιχνίδι.
Καλά όλα αυτά· μα κανείς δε σου χρωστά το φιλί της ζωής.
Δικό σου το πρόβλημα, κατάδικό σου, που ’σαι παίχτης παράξενος,
μ’ αέρινα φτερά, και να ζήσεις δεν μπορείς παρ’ ανάμεσα στο νερό και στη φωτιά.

Έτσι λες, κι όμως θες το ποίημα να δουν που ακούμπησες στα πόδια τους ευλαβικά,
μαζί με ρόδια σκασμένα, αυτοί που να σε διαβάσουν τους αφήνεις...
Οι αναγνώστες βέβαια πάντα διασκεδάζουν με το ’να και τ’ άλλο της τέχνης της ποιητικής
κι ένα φιλάκι σού δίνουν πεταχτό, από αγάπη στις λεπτομέρειες, πότε πότε.
Μαζεύεις τα μικρά μικρά φιλιά

κι ελπίζεις πως θα γίνουν ένα φίλημα μακρύ.      [Μα τίποτα δε βγαίνει με φιλιά.]